از نظر طبی انگبین ها 40 تا 50 درصد از ترکیب یک ماده ی شیرین است که در شیمی به آن مانیت یا مان می گویند.این ماده گرچه به ظاهر نوعی قند است ولی از نظرعلمی نوعی الکل شناخته شده است ،الکلی که در اصل مایع نیست و مستی نمی آورد. ترنجبین، گزانگبین، شیر خشت و گز علفی همه از گروه انگبین ها هستند.

انگبين گون از نظر شيميايی نوعی ماده خوراكی سفيد رنگ و عسل مانند است كه به طور مستقیم توسط  حشره ها بر روی گیاه گون یا خارانگبین تولید می‌ شود.هر ساله با آغاز فصل پاییز میلیون ‌ها پشه گز در اطراف گیاه گون جمع می‌ شوند که بعد از ساختن گز انگبین و تخم ‌گذاری از بین می روند. اين پشه‌ها از برگ و ساقه‌ گون گز تغذيه مى ‌كنند و پس از تغذیه ماده ‌های سنگين شده به سوى پايين می آید در روى ساقه ‌ گون گز می نشیند. پشه ها تخم خود را در ساقه بوته فرو می برند و مخفی می کنند ، پس از اتمام کار خودشان از بین می روند. اگر زمستان سخت و پر برف باشد تخم آنها بیشتر دوام می آورد و سال آینده محصول بیشتری از گزانگبین به دست می آید. 

گز انگبین چندین نوع قند و الکل دارد. مقداری صمغ ولعاب و مواد معدنی در ترکیب آن می باشد. برای به دست آوردن گزانگبین باید سطحی از پوست بز پهن کنند زیرا بوته گیاه به دلیل داشتن صمغ به پارچه می چسبد،پوست را زیر درخت گون پهن کرده یک غربال روی آن می گذارند و سپس بوسیله یک چوب دستی به برگ و ساقه ها ضربه می زنند تا همه محصول بوته از غربال رد شود و روی پوسته ریخته شود.

خواص شگفت انگیز انگبین را درمقاله خواص گز انگبین مطالعه کنید . از اینرو گز مظفری از انگبین های مرغوب در محصولات ویژه مانند گز انگبینی و گز بدون شکر استفاده می کند .